De tekst hoort bij een geïmproviseerd nummer van TREFOIL, een newwave/coldwave band waarin ik in de vroege jaren 80 gitaar speelde. Het was onze basist die het nummer inzong terwijl we een punkachtige jazz impro aan het verzinnen waren als opwarming voor de repetitie. Het nummer werd later opgepikt door Luc Janssen, die toen op zaterdagavond DOMINO presenteerde. We kregen er fijne airtime mee op Radio 2. Onze relatie met The Cure was een liefde/liefde relatie, laat dat duidelijk zijn.

De liefde voor The Cure

De song zat ver opgeborgen in de kelders van mijn herinneringen en kwam spontaan weer naar het gelijkvloers op 23/11/2022, toen de titel helemaal toepasselijk werd: going to a concert of The Cure tonight.

Door een aaneenschakeling van leuke toevalligheden die ik graag in de categorie “wet van de aantrekking” steek, kon ik een week voor het concert nog een ticket bemachtigen. Spannend. Ik wandelde de hele 22^ste doorheen memory lane en passeerde Faith, 17 seconds, Boys don’t Cry, Pornography en werd aangenaam terug gekatapulteerd naar 1982 toen ik hen voor het eerst hoorde en zag in de Brielpoort in Deinze. Dat gebeurde bovendien in het gezelschap van een meisje dat op de bastonen van The holy hour (faith) die avond een lief werd.

The Cure zette een serieuze stempel op mijn mindset, wereldbeeld en psyche in de jaren 80. Ik draaide hun albums grijs en schreeuwde hun teksten mee. Pas toen ze in de jaren 90 commerciëler werk uitbrachten, verminderde mijn actieve interesse in de band. Ik bleef en blijf genieten van hun eerste albums. Vandaag kijk ik bij elk optreden van Lost In Transmission, een coverband waarin ik meedraai, uit naar het moment dat we “A forest” inzetten. Ik voel me in een tel helemaal Robert Smith en zing en speel mijn hart eruit.

De aanloop naar het concert

Volgeladen met al die fijne herinneringen trek ik op 23/11 met neutrale verwachtingen richting sportpaleis. Mijn ticket geeft me recht op een zitplaats en de weinige keren dat ik naar een live concert ga, sta ik graag zo dicht mogelijk bij de stage en ga er graag maximaal op in de vibes. Een soort trance waarin ik graag meegezogen word. Dat zal deze keer niet het geval zijn. Vandaar ‘neutraal’. Het heeft niet meteen met The Cure zelf te maken.

De lange grijze regenjas die al jaren een reden tot bestaan zoekt in de vestiaire in onze inkomhal, vergezelt me enthousiast. Dat is ook het geval voor de haargel en spray die mijn haren helemaal in een Smith-stijl houden. Althans, dat geloof ik graag. Onder het waakzaam ook van m’n beste vriendin breng ik zelfs een beetje mascara aan onder de ogen.

Bij het aanschuiven aan en betreden van het sportpaleis valt de gemiddelde leeftijd van de bezoekers me op: redelijk hoog. Tegelijk zie ik ook jongeren. Hebben zij de liefde voor de band van hun ouders geërfd of ontdekten ze The Cure helemaal zelf? Het wordt tijdens de show wel duidelijk dat ze minder affiniteiten hebben met de nummers uit de oude doos. Ze gaan wel helemaal uit de bol bij het meer commerciële werk.

Het concert

“Vond je het leuk? Het was de max zeker?…”
Mensen rond mij die niet het geluk hadden een ticket te verzilveren, of die gewoon niet naar concerten gaan,  stellen die vragen vandaag.

Ik vond het leuk. Het was misschien niet meteen DE MAX. Ik zet even enkele indrukken op een rij:

Wat alvast echt aangenaam is om te zien, horen en voelen, is dat leeftijd echt geen rol speelt wanneer je je amuseert. De gemiddelde leeftijd van de bandleden moet rond de 61 draaien, maar dat zie of hoor je op geen enkel moment. Helemaal into my belief system.

Het podium is vrij eenvoudig opgezet. Ik zit redelijk ver, rechtsvoor boven de stage en moet al serieus inzoomen met de smartphone om details te ontwaren. De sfeer is er en wanneer ze nummers inzetten uit de jaren ’80 krijg ik het aangenaam warm. Na de “Hanging Garden” vertelt Robert Smith dat hij in de tijd van het album Pornography eigenlijk niet goed wist waar hij mee bezig was. Hij herinnert zich wel de nacht dat hij dit nummer schreef en laat voor de uitverkochte zaal non-verbaal blijken dat het een eerder positieve herinnering is. Meer komen we uit het zielenleven van Robert niet te weten die avond. Behalve dan de teksten van oude en ook nieuwe nummers.

Die nieuwe nummers zijn in mijn beleving gebouwd op het werk dat The Cure maakte tot hoe ik ze altijd zal herinneren. Ze zijn wel bombastischer en ook bij de oudere nummers geeft dat tijdens het concert af en toe golven van geluid waarin het soms moeilijk is om de lagen, de tonen of de arrangementen te onderscheiden. Bij vele andere nummers zit het geluid gelukkig helemaal goed. Ook de arrangementen trouwens. Dat is fijn en tegelijk ook wat teleurstellend. Tijdens een live concert hoor ik graag wat variaties, wat improvisaties en ja, zelfs wat geklungel. Dat is bij dit optreden zo goed als niet of toch heel weinig het geval.

Ik hoor veel nummers die bevestigen waarom ik zo van The Cure houd. Ik hoor, vooral in het laatste deel van de show, ook nummers die bevestigen waarom die liefde uitdijde. Puur muzikaal zitten die nummers echt wel zeer goed in elkaar en ze worden ook schitterend gebracht. Mocht ik ze nog iets langer op die manier horen, ik zou ze misschien wel ook erg graag beginnen te beluisteren en herbeluisteren.

Alles samen

Ik ben heel blij dat ik erbij was. Ga ik een volgende keer nog terug? Ja, maar dan enkel met tickets die me héél dicht bij het podium brengen. Vind ik The Cure nog steeds een top band? Absoluut!! Alleen al het talent van Robert Smith, zijn stem en zijn teksten zullen mijn eeuwige respect en adoratie blijven genieten. En de volgende keer dat ik met Lost in Transmission ergens op een podium sta, zal “A Forest” beter klinken dan ooit te voren.

About the author

Hans Demeyer is a supplier of Optimism and Inspiration. He shares insights and techniques that inspire people to make choices, take decisions and take paths that bring them closer to their desired outcome. His added value mainly lies in the blending of various disciplines, leading to innovative insights. Hans delivers these insights in his own typical and highly valued way. Hans works for numerous SMEs and multinationals such as Microsoft, where he offers a variety of services for sales, marketing, and leadership teams in an H.A.A.S (hans as a service) formula. Hans is co-author of the book “Spelbrekers”, author of “Brain Pirates for children”. You will not only find him on stage as a keynote speaker, or facilitator, trainer, coach in meeting rooms, he also likes to animate audiences of all sizes with one of the bands he plays in.

Contact: info@hansdemeyer.be – +32 9 396 80 09 – www.hansdemeyer.be