Lichaam en geest: een dans in balans
Pfffff,… hier lig ik dan, ingepakt in mijn dekbed, terwijl COVID me in zijn greep houdt. Het brengt me tot een gedachte waar ik eigenlijk altijd rotsvast in heb geloofd: dat je geest sterker is dan je lichaam. Het is nog steeds mijn mantra – de overtuiging dat onze gedachten bepalen hoe we ons voelen. En nu, terwijl ik hier met koorts en spierpijn lig, word ik met de nuances van de stelling geconfronteerd.
Het feit dat ik me graag wijs maak dat de geest over het lichaam regeert heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik als zelfstandige ondernemer liever niet lang “out” ben. Ik kan helaas niet van de helemse dauw leven… Toch voel ik dat ik nu de ruimte moet nemen om naar mijn lichaam te luisteren. En dat laatste is precies waar ik van aan het leren ben.
Mindfulness en acceptatie
Weet je wat ik heb geleerd? In plaats van me te verzetten tegen elk vervelend symptoom (en geloof me, die zijn er genoeg), probeer ik nu gewoon te accepteren wat er is. Ja, mijn lichaam schreeuwt om rust. En nee, mezelf wijsmaken dat ik me prima voel heeft weinig zin als elke spier in mijn lijf protesteert. Dus kies ik voor aanvaarding. Het klinkt zweverig, maar door mindful te zijn – gewoon te observeren hoe ik me voel zonder er direct een oordeel aan te hangen – merk ik dat zelfs mijn lichaam wat meer ontspant.
Luisteren naar mijn lichaam
Het is confronterend om te merken hoe makkelijk ik in onze prestatiegerichte maatschappij over de signalen van mijn lichaam heen wals. Altijd maar doorgaan, want deadlines wachten niet en rekeningen moeten betaald worden. Altijd maar doorgaan, want ja, de geest is toch sterker? Maar deze dagen leer ik echt te luisteren. Mijn lichaam fluistert niet meer, het schreeuwt: “Rust! Drink water! Ga slapen!” En voor het eerst in lange tijd, luister ik ook echt. Het voelt alsof ik eindelijk een gesprek aanga met een oude vriend die ik te lang heb genegeerd.
Visualisatie in perspectief
Ook al voel ik me belabberd, ik blijf geloven in de kracht van visualisatie. Niet als wondermiddel, maar als steuntje in de rug. Elke dag neem ik even de tijd om me voor te stellen hoe het zal zijn als ik weer gezond ben. Hoe ik weer energiek voor een zaal zal staan, zonder hijgend naar adem te happen en nadien in een zwart enegrieloos gat te vallen. Het is geen ontkenning van mijn huidige situatie, maar een soort mentale steun. Een beetje zoals je je tijdens een lange winter alvast verheugt op de lente – je weet dat die komt, ook al is het nu nog koud en donker.
Realistische affirmaties
Ik heb mezelf erop betrapt dat ik eerst probeerde mezelf voor te liegen: “Ik voel me prima, er is niks aan de hand!” Ik sprong uit bed, nam een douche, kleedde me aan, ging naar buiten, … Dat werkte voor geen meter. Nu gebruik ik andere woorden die wél kloppen: “Mijn lichaam is hard aan het werk om te genezen” of “Ik geef mezelf de tijd die ik nodig heb”. Dat voelt eerlijker, en daardoor ook krachtiger.
Een nieuwe kijk op herstel
De wetenschap vertelt ons dat stress en spanning het herstel kunnen vertragen, terwijl rust en een positieve instelling kunnen helpen. Niet als vervanging van goede zorg, maar als ondersteuning ervan. Mijn eigen ervaring lijkt dit te bevestigen. Door minder te ‘vechten’ tegen mijn ziekte en meer te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft, voel ik me mentaal rustiger. En in die rust lijk ik ook fysiek meer ruimte te vinden voor herstel. Ik heb het er ook over in mijn boek “Beyond Words”. Het hoofdstukje over de mini-ikjes is hier een beetje van toepassing.
Nu ik hier zo lig te mijmeren, besef ik dat mijn oude overtuiging over de kracht van de geest niet helemaal verkeerd is, en gewoon wat nuancering kan gebruiken. Het gaat, zoals in een gezonde relatie tussen mensen, niet om dominantie van de een over de ander. Lichaam en geest zijn meer als danspartners in een eindeloze tango. Soms leidt de een, dan weer de ander. En juist in die harmonie ligt de ware kracht van genezing.
Disclaimer: Ik begrijp dat ieder verhaal een andere kant heeft, en dat mijn ervaring met COVID en herstel vanuit een bevoorrechte positie komt. Niet iedereen heeft de luxe om rust te nemen of zich te focussen op mindfulness, en voor veel mensen zijn er systemische en medische barrières die mijn benadering niet volledig dekken. Deze blog is mijn persoonlijke verhaal, en geen vervanging voor medische zorg of advies. Het is bedoeld om te laten zien hoe ik mijn geest gebruik om mijn lichaam te ondersteunen, niet om anderen te ontmoedigen in het zoeken van medische hulp of een andere aanpak die voor hen werkt. Ik erken dat COVID voor velen een andere, veel zwaardere reis is, en dat ieder herstelproces uniek is.
The making of…
Deze blog is (alweer) een voorbeeldje van hoe menselijke en artificiële intelligentie hand in hand kunnen gaan. Het begon met een prompt in ChatGPT rond het thema mind and body wanneer je ziek bent :
“Ik lig ziek in bed met covid. Ik ben een grote believer in het idee dat “de mind rules over the body”, maar in deze dagen moet ik helaas vast stellen dat dat precies niet zo is. Stel dat jij je nu de rol opneemt van een arts met veel medisch en ook psychologisch inzicht, een arts die openstaat voor zowel de strikt conventionele medische wetenschap als de alternatieve en spirituele benadering en die ook perfect in staat is om op een eenvoudig begrijpelijke wijze deze strekkingen met elkaar te combineren tot steekhoudend en waarheidsgetrouw advies, wat zou jij me dan vertellen over mijn overtuiging die nu blijkbaar niet zo goed werkt, want hoe hard ik me ook wijs maak dat ik aan de beter hand ben, mijn lichaam zegt het omgekeerde…”
Daar kwam een bevredigend en informatief correct antwoord op, waarop ik de volgende vraag stelde:
“heel zinvol. Stel dat ik over wat je net zegt in mijn stijl een inspirerende blog schrijf, helemaal vanuit de ik-vorm en de tips vertel alsof ik ze zelf toepas, en ik vraag jou om de blog te schrijven. kan je dat voor me doen?”
Ik nam de blogtekst mee naar Claude, een andere LLM, en vroeg wat een kritische lezer zo allemaal zou kunnen opmerken bij het artikel. Het antwoord was super volledig en ik kan jullie enkel uitnodigen om deze vraag altijd te stellen aan een GenAI bot, voor je live gaat met een artikel:
Kritische lezers zouden waarschijnlijk verschillende bezwaren kunnen hebben:
1. **Te zweverig/alternatief**
– “Weer zo’n verhaal over mindfulness en visualisatie…”
– “Dit klinkt als zweverige wellness-praat zonder wetenschappelijke basis”
– “Alsof positief denken je beter maakt van een virus”
2. **Privileges/bevooroordeeld perspectief**
– “Leuk hoor, in bed kunnen liggen mijmeren over lichaam en geest. Veel mensen moeten gewoon doorwerken als ze ziek zijn”
– “Dit komt duidelijk van iemand die de luxe heeft om rustig thuis te kunnen uitzieken”
3. **Te simplistische kijk**
– “COVID kan veel ernstiger zijn dan dit suggestieve verhaal over ‘even accepteren en visualiseren'”
– “Dit bagatelliseert de impact van long COVID en andere serieuze gevolgen”
– “Het klinkt alsof alles op te lossen is met de juiste mindset”
4. **Gebrek aan medische onderbouwing**
– “Waar zijn de verwijzingen naar medisch onderzoek?”
– “Dit zou mensen kunnen ontmoedigen om medische hulp te zoeken”
– “Er wordt te makkelijk voorbijgegaan aan de pure medische kant van virusbestrijding”
5. **Timing/Context**
– “Na jaren pandemie zijn we wel klaar met COVID-blogs”
– “Dit soort persoonlijke ziekte-verhalen zijn overbodig”
Om deze kritiek te ondervangen, zouden we kunnen:
1. Meer wetenschappelijke context toevoegen
2. Een disclaimer toevoegen over het belang van medische zorg
3. De sociaal-economische context erkennen
4. Duidelijker maken dat dit een persoonlijk perspectief is
5. Meer nuance aanbrengen in de ernst van COVID
Wil je dat ik de tekst aanpas met een van deze punten in gedachten?
De versie die Claude vervolgens schreef helde dan weer wat te veel over naar de ‘serieuze kant’. Een derde poging leidde tot de basis waar ik dan mijn ding verder mee deed.
De disclaimer werd op basis van de feedback door Claude, opnieuw door Chat GPT samengesteld.
Wat mij betreft, een super boeiend proces. Hoe landt het bij jou?